Ayat-ayat suci Buddha

Semua sekolah ajaran Buddha mempunyai ayat-ayat penting sebagai undang-undang, tetapi sekolah-sekolah ajaran Buddha ini tidak mengiktiraf undang-undang tersebut. Dengan kata lain, setiap sekolah mempunyai undang-undang tersendiri dan tidak mengiktiraf undang-undang sekolah lain kecuali undang-undang sekolah mereka sahaja. Pertubuhan prinsip biasanya mempunyai sedikit variasi di antara sekolah-sekolah. Ini kerana terdapat perbezaan rantaian perubahan dan juga kerana undang-undang dan peraturan-peraturan di tulis sesuka hati berdasarkan kesesuaian bahasa dan kebiasaan sesuatu budaya.

Peraturan dan undang-undang ini juga terbuka, maksudnya ayat-ayat ini dapat ditokok tambah pada bila-bila masa. Demikian juga kerana kekurangan pengiktirafan mengenai teks undang-undang oleh sekolah biasa tidak memerlukan penandaan penolakan yang disengajakan. Peraturan dan undang-undang ini tidak dihormati sebagai satu hasil hubungan di antara fahaman Buddha dan juga ianya tidak dihormati sebagai ayat suci dalam penggunaan deria takdir semiotik. 

Bagaimanapun, peraturan ini di beri perhatian sebagai rekod perkataan dan tindakan penganut yang terhormat untuk mendapatkan "kesedaran", dan ianya juga dianggap sebagai perjanjian dianggap sebagai perjanjian agung kehormat.

Pembentukan peraturan dan undang-undang Buddha yang terawal bermula pada awal abad keempat selepas kematian Buddha. Sebagai contoh, dalam peraturan fahaman Buddha Tibet, lebih kurang 500 naskhah terjemahan Sanskrit dan catatan kritis sami Tibet telah di kumpul. Hanya selepas tahun 1300 M peraturan dan undang-undang Buddha Tibet dapat disiapkan. Peraturan dan undang-undang yang lain seperti undang-undang Sanskrit dan Pali contohnya, telah di terjemahkan ke bahasa Cina, semasa proses penterjemahan ini, ia telah memasukkan tulisan orang China selepas penyebaran fahaman Buddha ke China. Oleh itu kandungan teks Buddha China lebih banyak daripada kumpulan teks Sanskrit dan Pali.

Tidak kesemua teks penganut Buddha disimpan. Sutra yang agung, Bhadrakalpika Sutra, secara tulen wujud dalam bahasa Sanskrit, tetapi teks ini sudah amat lama hilang dan yang dapat diperturunkan kepada penganut Buddha pada hari ini adalah daripada peraturan dan undang-undang daripada fahaman Buddha Tibet. Ianya dianggap sebagai sutra Mahayana. Sebagai perbandingan, peraturan dan undang-undang penganut Buddha ini seakan-akan sama dengan bentuk koleksi hadis yang ditemui dalam Islam dan ianya pula berkemungkinan tidak tepat. Ini kerana tiadanya kajian isnad (rantaian penyebaran) yang boleh dipercayai untuk menjejaki kata-kata ajaran dari sumber yang tulen. Kita hanya mempunyai matn (teks) tentang kata-kata ajaran Buddha dan pengikut-pengikutnya yang mengamalkan sifat-sifat yang pernah diamalkan oleh Buddha.

Bagaimanapun, penulis mungkin akan bersetuju bahawa penyebaran dan usaha merekodkan peraturan dan undang-undang Buddha masih belum boleh dibandingkan dengan tahap koleksi hadis Bukhari, Muslim kerana hadis ini ada isnadnya secara yang shahih. Walaupun dalam koleksi sahih ini, masih ada hadis yang telah teliti tetapi masih ada yang ditolak kerana kekurangan isnad dan ini tidak boleh dipercayai sepenuhnya. Penyebaran ayat-ayat penganut fahaman Buddha ini sememangnya tidak sama dengan tahap penyebaran dan pengembangan Al-Quran dan hadis itu sendiri, yang menjadi rujukan mutlak bagi keseluruhan kaum Muslimin di dunia.

Rujuk halaman 279-281 dalam buku Islam, Pelbagai Agama dan Kepercayaan untuk lebih lanjut.